⭐ Custom story creation is early in development. Please be patient as
images load, as they can sometimes take 30 seconds to 1 minute each
depending on how overloaded our system is. We hope you have fun, and
please leave us feedback!
Echoes of Madness
เสียงสะท้อนแห่งความบ้าคลั่ง
Page1/12
A foreboding silhouette against the twilight sky, the long-abandoned Clovetree Asylum awaited. Its history, riddled with mysteries, evoked whispers among the townsfolk of past horrors best left undisturbed. ภาพเงาลางร้ายตัดกับท้องฟ้ายามพลบค่ำ Clovetree Asylum ที่ถูกทิ้งร้างมานานรอคอยอยู่ ประวัติศาสตร์ที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ทำให้เกิดเสียงกระซิบในหมู่ชาวเมืองเกี่ยวกับเรื่องน่าสะพรึงกลัวในอดีตที่ไม่ถูกรบกวน
1
Under the veil of night, four friends, lured by an insatiable thirst for the arcane, approached the asylum's broken gates with nothing but flashlights to pierce the consuming darkness. ภายใต้ม่านแห่งราตรี เพื่อนสี่คนซึ่งถูกล่อลวงด้วยความกระหายเวทมนตร์อย่างไม่รู้จักพอ ได้เข้ามาใกล้ประตูที่พังของโรงพยาบาลโดยไม่มีอะไรเลยนอกจากไฟฉายเพื่อเจาะความมืดมิดที่กลืนกิน
2
Inside the asylum, the stale air whispered with the echoes of its lunatic legacy. Graffiti stained walls cradled the chilling remnants of screams and sobs that once filled the desolate corridors. ภายในโรงพยาบาล อากาศเหม็นอับกระซิบด้วยเสียงสะท้อนของมรดกคนวิกลจริต ผนังสีกราฟิตีโอบล้อมเสียงกรีดร้องและเสียงสะอื้นที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มทางเดินอันรกร้าง
3
The quartet journeyed through sagging doorways, entering a chamber of decay. Scattered papers and rusted instruments spoke of inhumane treatments, the science of suffering exposed in fragments of psychiatric lore. ทั้งสี่เดินทางผ่านประตูที่ทรุดโทรม เข้าสู่ห้องแห่งความทรุดโทรม เอกสารที่กระจัดกระจายและเครื่องมือขึ้นสนิมพูดถึงการปฏิบัติที่ไร้มนุษยธรรม ซึ่งเป็นศาสตร์แห่งความทุกข์ที่เปิดเผยอยู่ในเศษเสี้ยวของตำนานทางจิตเวช
4
Evelyn, the group's natural skeptic, felt the sudden chill of icy fingers upon her neck. Shuddering, she dismissed it as a draft, but the flickering shadow in her periphery suggested otherwise. เอเวลิน ซึ่งเป็นคนขี้ระแวงโดยธรรมชาติของกลุ่ม รู้สึกถึงความเย็นชาของนิ้วน้ำแข็งที่คอของเธอ เธอรู้สึกตัวสั่นและมองว่ามันเป็นร่าง แต่เงาที่ริบหรี่ในบริเวณรอบข้างของเธอบ่งบอกเป็นอย่างอื่น
5
One by one, each friend found themselves lost in a dance with dread. Softly, the asylum seemed to consume their stoic veneers, leaving a raw, unsettling vulnerability in its wake. เพื่อนแต่ละคนพบว่าตัวเองหลงทางในการเต้นรำด้วยความหวาดกลัวทีละคน โรงพยาบาลดูเหมือนจะกลืนกินแผ่นไม้อัดที่อดทนของพวกเขาอย่างแผ่วเบา ทิ้งความอ่อนแอที่ดิบและไม่มั่นคงเอาไว้
6
They stumbled upon a grand hall, decrepit yet majestic. There, a grand piano, untouched by vandals' hands, played a ghostly melody, resonating with the collapse of sanity's fragile veil. พวกเขาสะดุดเข้ากับห้องโถงใหญ่ ทรุดโทรมแต่ก็สง่างาม ที่นั่น แกรนด์เปียโนตัวหนึ่งซึ่งไม่ได้ถูกแตะต้องโดยมือของพวกป่าเถื่อน เล่นทำนองอันน่าสยดสยอง สะท้อนกับการพังทลายของม่านที่เปราะบางของสติ
7
Leo, whose bravado led them, faltered as an apparition of a former patient emerged – a fleeting mirage of twisted anguish that beckoned with a semblance of begrudging forewarning. ลีโอซึ่งความองอาจเป็นผู้นำพวกเขา สะดุดล้มเมื่อเห็นผู้ป่วยเก่าปรากฏตัวขึ้น - ภาพมายาที่หายวับไปของความปวดร้าวที่บิดเบี้ยวที่กวักมือเรียกด้วยท่าทางของการเตือนล่วงหน้าอย่างไม่เต็มใจ
8
The friends discovered a secluded office, walls lined with ominous portraits of the asylum’s former doctors. A diary lay open, its pages revealing an unsettling experiment rooted in cruelty and obsession. เพื่อนๆ ค้นพบห้องทำงานอันเงียบสงบ ผนังเรียงรายไปด้วยภาพวาดที่เป็นลางไม่ดีของอดีตแพทย์ของโรงพยาบาลแห่งนี้ ไดอารี่ถูกเปิดออก หน้าต่างๆ เผยให้เห็นการทดลองที่น่ากังวลซึ่งมีรากฐานมาจากความโหดร้ายและความหลงใหล
9
Immersed in the diary's account, they learned of a doctor whose fervor for 'curing' the mad spiraled into his own descent into madness—a malevolent legacy inflicted upon the guiltless. พวกเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับแพทย์ผู้มีความกระตือรือร้นในการ 'รักษา' คนบ้า ด้วยความกระตือรือร้นในการ 'รักษา' คนบ้า และลุกลามไปสู่ความบ้าคลั่งของเขาเอง—มรดกอันชั่วร้ายที่ตกทอดมาสู่ผู้ไม่มีความผิด
10
Anguished cries echoed through the empty halls – a chorus unseen but deeply felt. The eerie realization dawned; their footsteps tread not alone, accompanied by each soul once trapped within these walls. เสียงร้องอันเจ็บปวดสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถงที่ว่างเปล่า – คณะนักร้องประสานเสียงที่มองไม่เห็นแต่รู้สึกได้อย่างลึกซึ้ง การรับรู้อันน่าขนลุกเริ่มขึ้น รอยเท้าของพวกเขาไม่ได้เดินเพียงลำพัง พร้อมด้วยวิญญาณแต่ละดวงที่ติดอยู่ภายในกำแพงเหล่านี้
11
Faced with terrors both ancient and immediate, the friends forged a bond unyielding. Through whispered courage, they found a strength surpassing the oppressive gloom and shadows of that malevolent realm. เมื่อต้องเผชิญกับความหวาดกลัวทั้งในอดีตและปัจจุบัน เพื่อนๆ ได้สร้างสายสัมพันธ์ที่ไม่ยอมอ่อนข้อ ด้วยความกล้าหาญที่กระซิบ พวกเขาพบความแข็งแกร่งที่เหนือกว่าความเศร้าโศกและเงามืดของอาณาจักรอันชั่วร้ายนั้น
12
Reflection Questions
What feelings arise when facing the unknown, as the friends did in the asylum?
How do the reactions of the characters to the supernatural elements reflect their personalities?
In moments of fear, how can we find strength within ourselves and others?
Have any feedback or suggestions? We're always looking for
ways to improve!
