Bir varmış bir yokmuş, güzel bir köyde Yağmur adında bir çocuk yaşarmış. Yağmur, tüylü, sıkı bir yağmurluğa benzer bir tulumu her daim giyerdi. O tulum, Yağmur'a sıcacık hissettirir ve onu yağmurdan, çamurdan korurdu. Bir gün, Yağmur okulunda çok sevdiği arkadaşları ile birlikte bahçede oynamaya karar verdi. Ancak dışarıda hava bulutluydu ve gökyüzünde yağmur damlacıkları birbiriyle yarışıyordu. "Ohh, bugün yağmurluğuma gerçekten ihtiyacım var," diye düşündü Yağmur ve hemen tulumunu giydi.

Okul bahçesine çıkan Yağmur, birkaç arkadaşını yağmur da oynamaya ikna etti. Onlar da yağmurluklarını giydi ve hepsi birlikte bahçede koşmaya başladı. Yağmur damlalarının her biri, çocukların üstüne düştükçe onları neşelendiriyordu. Yağmur ve arkadaşları, yağmur damlalarıyla dolu havada zıplama yarışı yapmaya karar verdiler. Gök gürültüsünün sesi gitgide artarken onlar, heyecanla birbirlerine sıra sıra zıplamaya başladılar. Yağmur, yüksek zıplaması ve güzel sırıtmasıyla tüm arkadaşlarını büyüledi.

Oyun sırasında Yağmur, sıra dışı bir şey fark etti. Bir çocuk, yağmur damlalarının üzerinden geçememesinden dolayı üzgündü. Yağmur, bu duruma dayanamadı ve hemen onun yanına giderek, "Merhaba! Ben Yağmur. Sana yardımcı olabilirim. Üstüne yağmur damlaları ile dolu bahçeyi nasıl geçeceğini öğretebilirim!" dedi. Çocuk, sevinçle gülümsedi ve Yağmur'a minnettarlıkla, "Adım Can. Yardımın için teşekkür ederim!" dedi. İkisi arkadaş oldular ve Yağmur, Can'a nasıl zıplayacağını öğretti. Can, denemeler yaparken Yağmur ve diğer arkadaşları ona destek oldu.

Bir süre sonra Can, yağmur damlalarının üzerinden atlamayı başardı ve hepsi mutlulukla birbirlerine sarıldı. Oyunlarına devam ettiler ve birbirlerine gülen yüzlerle büyülü bir oyun oynadılar. O gün, Yağmur ve arkadaşları hem yağmurun hem de çamurun keyfini çıkardılar. Yağmur, tulumunu giydiği için ıslanmamış ve çamurlanmamıştı. Arkadaşları da yağmurluklarını giydikleri için hiç üşümemişlerdi.

Akşam oldu ve çocuklar, tüm günün enerjisini harcamış olarak okula döndüler. Yağmur yorgundu ama mutluydu. O gece, kendisiyle gurur duyan bir şekilde uyudu. Ve işte, Yağmur tulumunu giyme cesareti sayesinde yeni bir arkadaş kazanmış ve birlikte harika bir macera yaşamıştı. O günden sonra, Yağmur ve arkadaşları her yağmur yağdığında tulumlarını giyerek bahçede oynamaya devam ettiler.

Sonuç olarak, Yağmur tulumlarını giymiş, okul bahçesinde yağmur çamur demeden oynayan çocuklar gezegenimize neşe, dayanışma ve mutluluk getirişlilerdi. Onlar, kişisel korkularını yenmeyi öğrenip her şartta eğlenmeyi bilen küçük kahramanlardı. Ve adı, Yağmur'la başlayan bu hikaye, dünyanın her yerindeki çocuklara ilham oldu. Ve belki de o ilhamla, onlar da tulumlarını giyip hayallerindeki maceraları yaşamaya başladılar.